Tag: Sexually Transmitted Infections

  • รู้จักโรคเริม ภัยเงียบจากไวรัสที่ควรรู้จัก พร้อมวิธีป้องกัน และรักษา

    รู้จักโรคเริม ภัยเงียบจากไวรัสที่ควรรู้จัก พร้อมวิธีป้องกัน และรักษา

    โรคเริม เป็นโรคติดต่อที่หลายคนมักมองข้าม แต่แท้จริงแล้วเป็นโรคที่มีผลกระทบต่อทั้งสุขภาพกาย และจิตใจ ผู้ที่ติดเชื้อไวรัส HSV อาจเผชิญกับอาการที่ไม่พึงประสงค์ เช่น ตุ่มน้ำ ผื่นแดง และอาการปวดแสบปวดร้อน รวมถึงความเสี่ยงต่อการกลับมาเป็นซ้ำของอาการ แม้ว่าโรคเริมจะไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่การดูแล และป้องกันที่ถูกต้องสามารถช่วยลดความรุนแรง และเพิ่มคุณภาพชีวิตให้กับผู้ป่วยได้ 

    รู้จักโรคเริม ภัยเงียบจากไวรัสที่ควรรู้จัก พร้อมวิธีป้องกัน และรักษา

    โรคเริม คืออะไร?

    โรคเริม (Herpes) เป็นโรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัสกลุ่ม Herpes Simplex Virus (HSV) ซึ่งแบ่งออกเป็น 2 ชนิดหลัก ได้แก่

    • HSV-1 มักพบการติดเชื้อบริเวณปาก และริมฝีปาก (oral herpes)
    • HSV-2 มักพบการติดเชื้อบริเวณอวัยวะเพศ (genital herpes)

    ทั้งสองชนิดสามารถติดต่อได้ผ่านการสัมผัสโดยตรงกับรอยโรค หรือของเหลวที่มีเชื้อไวรัสอยู่

    สาเหตุของโรคเริม

    โรคเริมเกิดจากการติดเชื้อไวรัส Herpes Simplex Virus (HSV) ซึ่งสามารถติดต่อได้ผ่าน

    • การสัมผัสโดยตรง สัมผัสกับรอยโรค ตุ่มน้ำ หรือของเหลวที่มีไวรัส
    • การมีเพศสัมพันธ์ ทั้งทางปาก ช่องคลอด หรือทางทวารหนัก
    • การใช้สิ่งของร่วมกัน เช่น ผ้าเช็ดตัว แก้วน้ำ หรืออุปกรณ์ที่สัมผัสกับรอยโรค
    • การติดเชื้อจากแม่สู่ลูก ระหว่างการคลอด หากแม่มีเริมบริเวณอวัยวะเพศ

    อาการของโรคเริม

    • อาการในระยะแรก (ระยะเฉียบพลัน)
      • ผื่นแดง และตุ่มน้ำใส: เกิดผื่นหรือตุ่มน้ำขนาดเล็กบริเวณที่ติดเชื้อ เช่น ริมฝีปาก อวัยวะเพศ หรือรอบปาก
      • อาการคันหรือปวดแสบปวดร้อน: เป็นลักษณะเฉพาะที่มักเกิดก่อนการปรากฏของตุ่มน้ำ
    • ตุ่มแตก และตกสะเก็ด: ตุ่มน้ำจะแตกออก และทิ้งรอยแผลไว้ จากนั้นจะตกสะเก็ด และหายไปในที่สุด
    • อาการเรื้อรังหรือการกลับมาเป็นซ้ำ
      • โรคเริมเป็นโรคที่ไวรัสจะยังคงซ่อนตัวในร่างกาย แม้ว่าอาการจะหายแล้ว
      • การกลับมาเป็นซ้ำมักเกิดจากปัจจัยกระตุ้น เช่น ความเครียด ภูมิคุ้มกันต่ำ หรือการสัมผัสแสงแดด
    • อาการอื่นที่เกี่ยวข้อง อาจมีอาการไข้ ปวดหัว และต่อมน้ำเหลืองโต โดยเฉพาะในระยะแรกของการติดเชื้อ

    การวินิจฉัยโรคเริม

    • การตรวจร่างกาย แพทย์ตรวจดูรอยโรคหรือตุ่มน้ำบริเวณที่สงสัย
    • การตรวจทางห้องปฏิบัติการ แพทย์อาจเก็บตัวอย่างจากตุ่มน้ำเพื่อตรวจหาเชื้อไวรัส HSV
    • การตรวจเลือด ใช้ในกรณีที่ไม่มีรอยโรคหรือเมื่อต้องการยืนยันการติดเชื้อในระยะยาว
    การรักษาโรคเริม

    การรักษาโรคเริม

    แม้ว่าโรคเริมจะไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่การรักษามุ่งเน้นที่การควบคุมอาการ และป้องกันการกลับมาเป็นซ้ำ

    • การใช้ยาต้านไวรัส (Antiviral Drugs) ยาที่นิยมใช้ เช่น Acyclovir, Valacyclovir, Famciclovir ยาต้านไวรัสช่วยลดระยะเวลาของการเกิดอาการ และความรุนแรง
    • การดูแลแผล รักษาความสะอาดบริเวณที่มีรอยโรค หลีกเลี่ยงการเกาหรือแกะแผล เพื่อป้องกันการแพร่กระจาย
    • การรักษาเพื่อป้องกันการกลับมาเป็นซ้ำ (Suppressive Therapy) เหมาะสำหรับผู้ที่มีอาการซ้ำบ่อยครั้ง ซึ่งการใช้ยาต้านไวรัสในขนาดต่ำต่อเนื่องเพื่อป้องกันการเกิดอาการ

    การป้องกันโรคเริม

    • หลีกเลี่ยงการสัมผัสรอยโรค หลีกเลี่ยงการสัมผัสโดยตรงกับผู้ที่มีรอยโรคเริม
    • ใช้ถุงยางอนามัย การใช้ถุงยางอนามัยช่วยลดโอกาสการแพร่เชื้อทางเพศสัมพันธ์
    • ดูแลสุขภาพ และภูมิคุ้มกัน พักผ่อนให้เพียงพอ กินอาหารที่มีประโยชน์ และออกกำลังกาย
    • ระวังการใช้ของร่วมกัน หลีกเลี่ยงการใช้สิ่งของที่อาจปนเปื้อนเชื้อ เช่น ผ้าเช็ดตัวหรือแก้วน้ำ
    • แจ้งคู่ครองหรือคู่นอน หากคุณมีเชื้อเริม ควรแจ้งคู่ครองเพื่อป้องกันการแพร่เชื้อ

    อ่านบทความอื่น ๆ เพิ่มเติม

    โรคเริมเป็นโรคที่พบได้บ่อย และแม้จะไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่การดูแลรักษาอย่างเหมาะสมสามารถช่วยควบคุมอาการ และป้องกันการแพร่กระจายได้ การหลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยง การป้องกันอย่างเคร่งครัด และการใช้ยาต้านไวรัสเมื่อจำเป็น จะช่วยให้ผู้ป่วยสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติ และมั่นใจในสุขภาพของตนเอง

  • โรคหนองในเทียม สาเหตุ อาการ และการรักษา

    โรคหนองในเทียม สาเหตุ อาการ และการรักษา

    โรคหนองในเทียม เป็นหนึ่งในโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ( STI) ที่พบได้บ่อย และอาจส่งผลกระทบต่อสุขภาพทางเพศหากไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง โรคนี้มีความคล้ายคลึงกับโรคหนองในแท้ แต่มีสาเหตุและลักษณะบางประการที่แตกต่างกัน 

    โรคหนองในเทียม สาเหตุ อาการ และการรักษา

    โรคหนองในเทียมคืออะไร?

    โรคหนองในเทียม (Non-Gonococcal Urethritis หรือ NSU) เป็นการอักเสบของท่อปัสสาวะในเพศชาย หรืออวัยวะสืบพันธุ์ในเพศหญิง ที่ไม่ได้เกิดจากเชื้อหนองในแท้ (Neisseria gonorrhoeae) แต่ส่วนใหญ่เกิดจากเชื้อ Chlamydia trachomatis ซึ่งเป็นแบคทีเรียที่แพร่กระจายผ่านการมีเพศสัมพันธ์ โดยโรคนี้สามารถพบได้ในทุกเพศทุกวัย โดยเฉพาะในกลุ่มที่มีพฤติกรรมเสี่ยง เช่น มีคู่นอนหลายคน หรือไม่ใช้ถุงยางอนามัย

    สาเหตุของโรคหนองในเทียม

    โรคหนองในเทียม เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรียหรือจุลชีพหลายชนิด ได้แก่:

    • Chlamydia trachomatis เป็นสาเหตุหลักของโรคหนองในเทียม พบได้ประมาณ 40% ของผู้ติดเชื้อ
    • Ureaplasma urealyticum แบคทีเรียที่พบได้บ่อยในระบบสืบพันธุ์
    • Trichomonas vaginalis ปรสิตที่ก่อให้เกิดการอักเสบในระบบสืบพันธุ์
    • Mycoplasma genitalium แบคทีเรียที่สามารถทำให้เกิดอาการอักเสบเรื้อรัง
    • เชื้ออื่น ๆ ที่ติดต่อทางเพศสัมพันธ์ เช่น ไวรัสเริม (Herpes Simplex Virus) หรือ HPV (Human Papillomavirus)

    อาการของโรคหนองในเทียม

    อาการของโรคหนองในเทียมอาจแตกต่างกันระหว่างเพศชาย และหญิง และบางรายอาจไม่มีอาการเลยก็ได้ แต่ที่พบบ่อยมีดังนี้

    ในเพศชาย

    • มีของเหลวสีขาวขุ่นหรือหนองไหลออกจากปลายอวัยวะเพศ
    • ปัสสาวะแสบหรือขัด
    • ระคายเคือง และคันบริเวณปลายท่อปัสสาวะ
    • อาการบวมแดงที่ปลายอวัยวะเพศ
    • ในบางกรณีอาจมีอาการปวดหรือบวมบริเวณลูกอัณฑะ

    ในเพศหญิง

    • ตกขาวผิดปกติ ลักษณะเป็นมูกปนหนอง และมีกลิ่นเหม็น
    • ปัสสาวะแสบหรือขัด
    • เจ็บหรือปวดท้องน้อย โดยเฉพาะขณะมีเพศสัมพันธ์
    • มีเลือดออกผิดปกติระหว่างรอบเดือน หรือเลือดออกขณะมีเพศสัมพันธ์
    • อาการคันหรือแสบร้อนบริเวณอวัยวะเพศ

    ในบริเวณอื่น ๆ

    • การติดเชื้อทางทวารหนัก: อาจมีหนองไหล เจ็บหรือปวดบริเวณดังกล่าว
    • การติดเชื้อทางปาก: อาจมีอาการเจ็บคอ ไอ หรือไข้เล็กน้อย

    การวินิจฉัยโรคหนองในเทียม

    แพทย์จะทำการวินิจฉัยโรคหนองในเทียมโดย

    • ซักประวัติ และอาการ ประเมินความเสี่ยง และพฤติกรรมทางเพศของผู้ป่วย
    • การเก็บตัวอย่างสารคัดหลั่ง เช่น ปัสสาวะ สารคัดหลั่งจากท่อปัสสาวะในผู้ชาย หรือสารคัดหลั่งจากปากมดลูกในผู้หญิง
    • การตรวจย้อมสี และกล้องจุลทรรศน์ เพื่อตรวจหาเชื้อแบคทีเรียหรือการอักเสบในเนื้อเยื่อ
    • การเพาะเชื้อ ใช้เวลาประมาณ 7-10 วันเพื่อยืนยันชนิดของเชื้อ
    • การตรวจ Chlamydial Test ใช้เทคนิค PCR เพื่อตรวจหาเชื้อ Chlamydia trachomatis โดยตรง
    การรักษาโรคหนองในเทียม

    การรักษาโรคหนองในเทียม

    โรคหนองในเทียมสามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยการใช้ยาปฏิชีวนะ โดยแพทย์จะเลือกใช้ยาที่เหมาะสมตามชนิดของเชื้อ เช่น

    • Azithromycin ใช้ปริมาณ 1 กรัม รับประทานครั้งเดียว
    • Doxycycline รับประทาน 100 มิลลิกรัม วันละ 2 ครั้ง นาน 7 วัน
    • Erythromycin ใช้ในกรณีผู้ป่วยที่ตั้งครรภ์หรือแพ้ยากลุ่มอื่น
    • Roxithromycin ใช้ในปริมาณ 150 มิลลิกรัม วันละ 2 ครั้ง นาน 14 วัน

    ผู้ป่วยควรปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัด และรับประทานยาจนครบ แม้อาการจะดีขึ้นแล้วก็ตาม

    วิธีป้องกันโรคหนองในเทียม

    • ใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์ เพื่อป้องกันการแพร่กระจายเชื้อ
    • หลีกเลี่ยงพฤติกรรมเสี่ยง เช่น การมีคู่นอนหลายคนหรือการไม่ใช้ถุงยางอนามัย
    • ตรวจสุขภาพเป็นประจำ โดยเฉพาะผู้ที่มีพฤติกรรมเสี่ยง ควรตรวจคัดกรองอย่างน้อยปีละ 1 ครั้ง
    • หลีกเลี่ยงการใช้ของใช้ส่วนตัวร่วมกับผู้อื่น เช่น ผ้าเช็ดตัว หรือสิ่งของที่สัมผัสกับสารคัดหลั่ง
    • ดูแลสุขอนามัยส่วนบุคคล ทำความสะอาดอวัยวะเพศหลังการมีเพศสัมพันธ์

    ผลกระทบของโรคหนองในเทียมหากไม่ได้รับการรักษา

    หากปล่อยให้โรคหนองในเทียมลุกลาม อาจเกิดผลกระทบต่อสุขภาพ เช่น

    • ภาวะมีบุตรยาก เกิดจากการอักเสบในระบบสืบพันธุ์
    • อุ้งเชิงกรานอักเสบ (Pelvic Inflammatory Disease) ในผู้หญิง
    • อัณฑะอักเสบ ในผู้ชาย
    • การเพิ่มความเสี่ยงต่อการติดเชื้ออื่น ๆ เช่น เอชไอวีหรือซิฟิลิส

    อ่านบทความอื่น ๆ เพิ่มเติม

    โรคหนองในเทียมเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่สามารถรักษาให้หายขาดได้ หากได้รับการวินิจฉัย และรักษาอย่างถูกต้อง การป้องกันโรคด้วยการใช้ถุงยางอนามัย การตรวจสุขภาพเป็นประจำ และการดูแลสุขอนามัยส่วนตัวเป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยลดความเสี่ยงต่อการติดเชื้อ และแพร่กระจายโรค อย่ารอช้าหากสงสัยว่าตนเองอาจติดเชื้อ ควรรีบปรึกษาแพทย์เพื่อรับการตรวจ และรักษาอย่างทันท่วงที

  • อันตรายของโรคหนองใน : รู้ก่อน ป้องกันได้

    อันตรายของโรคหนองใน : รู้ก่อน ป้องกันได้

    โรคหนองใน เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรีย ซึ่งสามารถแพร่กระจายได้ผ่านการมีเพศสัมพันธ์ทั้งทางช่องคลอด ทวารหนัก และช่องปาก โรคนี้ถือเป็นปัญหาสุขภาพที่สำคัญ เพราะหากไม่ได้รับการรักษา โรคอาจก่อให้เกิดผลกระทบต่อสุขภาพร่างกาย และระบบสืบพันธุ์ในระยะยาว

    อันตรายของโรคหนองใน รู้ก่อน ป้องกันได้

    โรคหนองใน คืออะไร?

    โรคหนองใน (Gonorrhea) เป็นโรคติดเชื้อที่พบได้บ่อยในกลุ่มคนที่มีเพศสัมพันธ์โดยไม่ป้องกัน เชื้อแบคทีเรีย Neisseria gonorrhoeae จะเจริญเติบโตในพื้นที่ที่มีความชื้น เช่น ช่องคลอด ปากมดลูก ท่อปัสสาวะ ทวารหนัก คอหอย และเยื่อบุตา

    โรคนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกเพศ และทุกวัย โดยเฉพาะในกลุ่มวัยรุ่น และผู้ใหญ่ที่มีการเปลี่ยนคู่นอนบ่อย หรือไม่ได้ใช้ถุงยางอนามัย

    การติดต่อของโรคหนองใน

    • การมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ได้ป้องกัน ติดต่อได้ทั้งทางช่องคลอด ทวารหนัก และช่องปาก
    • การสัมผัสกับของเหลวที่มีเชื้อ น้ำอสุจิ น้ำหล่อลื่นในช่องคลอด หรือของเหลวที่ปนเปื้อนเชื้อ
    • จากแม่สู่ลูก หญิงตั้งครรภ์ที่ติดเชื้อหนองในสามารถถ่ายทอดเชื้อไปยังทารกระหว่างการคลอด ส่งผลให้ทารกมีปัญหาที่ดวงตา เช่น ติดเชื้อที่ตาหรืออาจทำให้ตาบอด

    อาการของโรคหนองใน

    อาการของโรคหนองในอาจแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล โดยบางคนอาจไม่มีอาการชัดเจน ทำให้มีโอกาสแพร่เชื้อไปยังผู้อื่นโดยไม่รู้ตัว

    อาการในเพศชาย

    • ปัสสาวะแสบหรือขัด
    • มีหนองสีขาว เหลือง หรือเขียวไหลจากท่อปัสสาวะ
    • เจ็บหรือบวมบริเวณลูกอัณฑะ

    อาการในเพศหญิง

    • ตกขาวผิดปกติ เช่น มีสีเหลืองหรือเขียว
    • ปัสสาวะแสบหรือขัด
    • เจ็บในอุ้งเชิงกราน หรือปวดท้องน้อย
    • มีเลือดออกระหว่างรอบเดือน

    อาการที่เกิดจากการติดเชื้อในส่วนอื่น

    • ทวารหนัก อาจมีอาการปวด เจ็บ หรือมีหนองไหลออกมา
    • คอหอย อาจมีอาการเจ็บคอคล้ายต่อมทอนซิลอักเสบ
    • ดวงตา เกิดอาการแดง เจ็บ หรือมีหนองไหล

    อันตรายของโรคหนองในหากไม่ได้รับการรักษา

    • ภาวะมีบุตรยาก
      • ในเพศหญิง การติดเชื้ออาจลุกลามเข้าสู่มดลูก และปีกมดลูก ทำให้เกิดภาวะอุ้งเชิงกรานอักเสบ (Pelvic Inflammatory Disease: PID) ซึ่งส่งผลต่อการตั้งครรภ์
      • ในเพศชาย การติดเชื้ออาจทำให้เกิดการอักเสบในท่อนำอสุจิ ซึ่งอาจนำไปสู่ภาวะมีบุตรยาก
    • การติดเชื้อในกระแสเลือด เชื้อหนองในสามารถแพร่เข้าสู่กระแสเลือด ทำให้เกิดการติดเชื้อในอวัยวะต่าง ๆ เช่น ข้อต่อ หัวใจ และสมอง
    • เพิ่มความเสี่ยงต่อการติดเชื้อเอชไอวี ผู้ที่ติดเชื้อหนองในมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นในการติดเชื้อเอชไอวีหากมีเพศสัมพันธ์กับผู้ติดเชื้อ
    • การแพร่กระจายเชื้อสู่ทารก ทารกที่เกิดจากมารดาที่ติดเชื้อหนองในมีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อที่ดวงตา ซึ่งอาจนำไปสู่การตาบอด

    การวินิจฉัยโรคหนองใน

    • การเก็บตัวอย่าง การเก็บตัวอย่างสารคัดหลั่งจากท่อปัสสาวะ ช่องคลอด หรือทวารหนักเพื่อตรวจหาเชื้อ
    • การตรวจปัสสาวะ ใช้สำหรับตรวจหาเชื้อในท่อปัสสาวะ
    • การเพาะเชื้อ การเพาะเชื้อแบคทีเรียเพื่อยืนยันผล และระบุความไวต่อยาปฏิชีวนะ
    การรักษาโรคหนองใน

    การรักษาโรคหนองใน

    • ยาปฏิชีวนะ การรักษาโรคหนองในต้องใช้ยาปฏิชีวนะ เช่น Ceftriaxone ร่วมกับ Azithromycin หรือ Doxycycline เพื่อกำจัดเชื้อ แพทย์จะกำหนดขนาดยา และระยะเวลาการใช้ยาตามความเหมาะสม
    • การรักษาคู่นอน คู่นอนของผู้ป่วยควรได้รับการตรวจ และรักษาเช่นเดียวกัน เพื่อลดโอกาสการติดเชื้อซ้ำ
    • การติดตามผล ผู้ป่วยควรตรวจซ้ำหลังการรักษา เพื่อยืนยันว่าเชื้อถูกกำจัดอย่างสมบูรณ์

    การป้องกันโรคหนองใน

    • ใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้ง ถุงยางอนามัยช่วยลดความเสี่ยงในการติดเชื้อได้อย่างมีประสิทธิภาพ
    • ตรวจสุขภาพเป็นประจำ การตรวจคัดกรองโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ช่วยให้สามารถตรวจพบและรักษาโรคในระยะแรก
    • หลีกเลี่ยงการมีคู่นอนหลายคน การลดจำนวนคู่นอนช่วยลดโอกาสเสี่ยงในการติดเชื้อ
    • การพูดคุยเรื่องเพศศึกษา การให้ความรู้เกี่ยวกับสุขภาพทางเพศช่วยสร้างความตระหนักรู้ และลดการแพร่กระจายโรค

    อ่านบทความอื่น ๆ เพิ่มเติม

    โรคหนองใน เป็นโรคที่สามารถรักษาให้หายได้หากตรวจพบในระยะแรก แต่หากปล่อยไว้โดยไม่รักษา อาจก่อให้เกิดอันตรายร้ายแรงต่อสุขภาพในระยะยาว การตระหนักรู้เกี่ยวกับโรค การป้องกัน และการตรวจรักษาอย่างเหมาะสม จะช่วยให้เราสามารถดูแลสุขภาพตนเอง และคนรอบข้างได้อย่างมีประสิทธิภาพ

    หากคุณสงสัยว่ามีความเสี่ยงในการติดเชื้อ ควรเข้ารับการตรวจ และปรึกษาแพทย์ทันที เพื่อป้องกันอันตรายในอนาคต.

  • โรคซิฟิลิส คืออะไร? รู้จักอาการและการรักษา

    โรคซิฟิลิส คืออะไร? รู้จักอาการและการรักษา

    โรคซิฟิลิส เป็นหนึ่งในโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่มีประวัติความเป็นมายาวนาน และยังคงเป็นปัญหาสุขภาพสำคัญในปัจจุบัน โรคนี้เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรีย ซึ่งสามารถแพร่กระจายผ่านการมีเพศสัมพันธ์  หรือการสัมผัสแผลที่ติดเชื้อโดยตรง แม้ว่าโรคซิฟิลิสจะเป็นโรคที่สามารถรักษาให้หายได้ แต่หากไม่ได้รับการรักษาในระยะแรก โรคนี้อาจลุกลามและส่งผลกระทบอย่างร้ายแรงต่อสุขภาพ เช่น ระบบประสาท หัวใจ และอวัยวะสำคัญอื่น ๆ

    การตระหนักรู้เกี่ยวกับโรคซิฟิลิส อาการ วิธีการติดต่อ และการรักษาอย่างถูกต้องเป็นสิ่งสำคัญ ไม่เพียงช่วยลดความเสี่ยงในการแพร่เชื้อ แต่ยังช่วยส่งเสริมสุขภาพทางเพศที่ดีในสังคม การตรวจและรักษาที่ทันท่วงทีจึงเป็นหัวใจสำคัญในการจัดการโรคนี้

    โรคซิฟิลิส คืออะไร? รู้จักอาการ และการรักษา

    โรคซิฟิลิส คืออะไร?

    โรคซิฟิลิส (Syphilis) เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรีย Treponema pallidum เชื้อชนิดนี้สามารถแพร่กระจายได้จากการมีเพศสัมพันธ์ที่ไม่ได้ป้องกัน รวมถึงการสัมผัสกับแผลที่ติดเชื้อ โรคซิฟิลิสมีความซับซ้อน และสามารถลุกลามได้หากไม่ได้รับการรักษา โรคนี้สามารถส่งผลกระทบต่ออวัยวะต่าง ๆ ของร่างกาย เช่น หัวใจ สมอง และระบบประสาท

    โรคซิฟิลิสสามารถพบได้ในทุกเพศและทุกวัย การตระหนักถึงโรคนี้เป็นสิ่งสำคัญ เพราะหากปล่อยไว้โดยไม่รักษา อาจทำให้เกิดผลกระทบร้ายแรงต่อสุขภาพในระยะยาว

    สาเหตุของโรคซิฟิลิส

    โรคซิฟิลิสเกิดจากเชื้อแบคทีเรีย Treponema pallidum ซึ่งสามารถเข้าสู่ร่างกายผ่าน

    • การมีเพศสัมพันธ์ การสัมผัสแผลที่เกิดจากซิฟิลิสในบริเวณอวัยวะเพศ ช่องปาก หรือทวารหนัก
    • จากแม่สู่ลูก หญิงตั้งครรภ์ที่ติดเชื้อสามารถถ่ายทอดเชื้อไปยังทารกระหว่างการตั้งครรภ์หรือการคลอด
    • การสัมผัสโดยตรงกับแผลติดเชื้อ การสัมผัสแผลริมแข็งที่เกิดจากซิฟิลิสโดยตรง เช่น ผ่านการสัมผัสด้วยมือ
    • การถ่ายเลือดที่ปนเปื้อน แม้จะพบได้น้อยในปัจจุบัน เนื่องจากมีการตรวจสอบเลือดที่เข้มงวด

    อาการของโรคซิฟิลิส

    โรคซิฟิลิสมีอาการที่พัฒนาเป็น 4 ระยะหลัก โดยแต่ละระยะมีลักษณะอาการที่แตกต่างกัน

    • ระยะแรก (Primary Syphilis) เกิดแผลเล็ก ๆ ที่เรียกว่า แผลริมแข็ง แผลมีลักษณะกลม เรียบ ไม่เจ็บ และมักพบที่บริเวณที่สัมผัสเชื้อ เช่น อวัยวะเพศ ปาก หรือทวารหนัก แผลอาจหายไปเองภายใน 3-6 สัปดาห์ แต่เชื้อยังคงอยู่ในร่างกาย
    • ระยะที่สอง (Secondary Syphilis) มีผื่นขึ้นที่ฝ่ามือ ฝ่าเท้า หรือทั่วร่างกาย อาการอื่น ๆ เช่น มีไข้ เจ็บคอ ต่อมน้ำเหลืองโต และอ่อนเพลีย ซึ่งอาการอาจหายไปเอง แต่เชื้อยังคงอยู่
    • ระยะแฝง (Latent Syphilis) ไม่มีอาการแสดงชัดเจน ระยะนี้สามารถกินเวลาหลายปี แต่เชื้อยังคงมีอยู่ และสามารถเข้าสู่ระยะสุดท้ายได้
    • ระยะสุดท้าย (Tertiary Syphilis) เชื้อซิฟิลิสทำลายอวัยวะสำคัญ เช่น สมอง หัวใจ และระบบประสาท อาจเกิดอาการรุนแรง เช่น โรคหลอดเลือดสมอง สมองเสื่อม หรือหลอดเลือดโป่งพอง
    การรักษาโรคซิฟิลิส

    การรักษาโรคซิฟิลิส

    โรคซิฟิลิสสามารถรักษาได้ด้วยยาปฏิชีวนะ แต่ผลการรักษาขึ้นอยู่กับระยะของโรคในขณะรับการรักษา

    • ยาปฏิชีวนะ ได้แก่ Penicillin G Benzathine เป็นยามาตรฐานสำหรับการรักษาซิฟิลิส ด้วยการฉีดเข้ากล้ามเนื้อ โดยจำนวนครั้งขึ้นอยู่กับระยะของโรค และสำหรับผู้แพ้ Penicillin แพทย์อาจพิจารณาใช้ยาทางเลือก เช่น Doxycycline หรือ Azithromycin
    • การติดตามผล ผู้ป่วยควรตรวจติดตามผลหลังจากรับการรักษา เพื่อยืนยันว่าเชื้อได้รับการกำจัดอย่างสมบูรณ์ ด้วยการตรวจเลือดซ้ำเพื่อวัดระดับแอนติบอดี และตรวจสอบผลการรักษา
    • การรักษาคู่นอน คู่นอนของผู้ป่วยควรเข้ารับการตรวจ และรักษาเพื่อลดความเสี่ยงในการแพร่เชื้อซ้ำ

    การป้องกันโรคซิฟิลิส

    • ใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้ง ถุงยางอนามัยช่วยลดความเสี่ยงในการติดเชื้อได้อย่างมีประสิทธิภาพ
    • ตรวจสุขภาพเป็นประจำ การตรวจคัดกรองเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการตรวจพบเชื้อในระยะแรก
    • ลดพฤติกรรมเสี่ยง หลีกเลี่ยงการมีคู่นอนหลายคน และไม่ใช้เข็มฉีดยาร่วมกับผู้อื่น
    • การให้ความรู้ และพูดคุยเรื่องเพศศึกษา การส่งเสริมความรู้เกี่ยวกับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ช่วยลดอัตราการแพร่เชื้อ

    อ่านบทความอื่น ๆ เพิ่มเติม

    โรคซิฟิลิสเป็นโรคที่สามารถรักษาได้หากตรวจพบในระยะแรก แต่หากปล่อยไว้โดยไม่รักษา อาจส่งผลกระทบต่อสุขภาพในระยะยาว การตระหนักรู้ถึงอาการ และการตรวจรักษาเป็นสิ่งสำคัญในการดูแลสุขภาพของตัวเอง และคนรอบข้าง ฉะนั้นโรคซิฟิลิสไม่ใช่โรคที่ควรรู้สึกอาย แต่ควรมองว่าเป็นส่วนหนึ่งของการดูแลสุขภาพ หากคุณสงสัยว่ามีความเสี่ยง ควรเข้ารับการตรวจ และปรึกษาแพทย์เพื่อรับการรักษาที่เหมาะสมโดยเร็วที่สุด

  • การตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ : ความสำคัญ และขั้นตอนที่ควรรู้

    การตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ : ความสำคัญ และขั้นตอนที่ควรรู้

    โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ (STI) เป็นปัญหาสุขภาพที่สำคัญ และสามารถส่งผลกระทบต่อสุขภาพร่างกาย และจิตใจของผู้ติดเชื้อได้อย่างมาก การตรวจหาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์เป็นขั้นตอนสำคัญที่ช่วยป้องกันการแพร่กระจายของโรค และช่วยให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ฉะนั้นการให้ความสำคัญของการตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ จะช่วยให้สามารถดูแลสุขภาพของตนเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ

    การตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ความสำคัญ และขั้นตอนที่ควรรู้

    ความสำคัญของการตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • การป้องกันการแพร่กระจาย ผู้ติดเชื้อที่ไม่แสดงอาการสามารถแพร่เชื้อไปยังคู่นอนหรือผู้อื่นได้ การตรวจช่วยลดความเสี่ยงนี้
    • การรักษาอย่างทันท่วงที การตรวจพบโรคในระยะแรกช่วยให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาที่เหมาะสม และป้องกันภาวะแทรกซ้อน
    • ลดภาวะแทรกซ้อน โรคบางชนิด เช่น หนองใน ซิฟิลิส หรือ HPV หากไม่ได้รับการรักษาอาจนำไปสู่ภาวะมีบุตรยาก หรือการเกิดมะเร็งได้
    • สร้างความมั่นใจในสุขภาพ การตรวจเป็นประจำช่วยให้คุณมั่นใจในสถานะสุขภาพของตนเอง และคู่ครอง

    ใครบ้างที่ควรตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • ผู้ที่มีคู่นอนใหม่ หรือคู่นอนหลายคน
    • ผู้ที่เคยมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ป้องกัน
    • ผู้ที่มีอาการผิดปกติ เช่น แผลบริเวณอวัยวะเพศ ปัสสาวะแสบขัด หรือผื่น
    • หญิงตั้งครรภ์ เพื่อป้องกันการแพร่เชื้อไปยังทารก
    • ผู้ที่อยู่ในกลุ่มเสี่ยง เช่น ผู้ใช้ยาเสพติดชนิดฉีด

    ประเภทของการตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • การตรวจเลือด ใช้ตรวจหาโรคที่เกิดจากเชื้อไวรัส เช่น เอชไอวี ซิฟิลิส และไวรัสตับอักเสบบี และซี
    • การตรวจปัสสาวะ ใช้ตรวจหาเชื้อแบคทีเรีย เช่น หนองในแท้ และหนองในเทียม
    • การตรวจสารคัดหลั่ง เก็บตัวอย่างจากช่องคลอด ท่อปัสสาวะ หรือบริเวณที่มีอาการผิดปกติ เช่น แผลหรือผื่น
    • การตรวจ Pap Smear สำหรับผู้หญิง ใช้ตรวจหาเชื้อ HPV และความผิดปกติของเซลล์ปากมดลูก
    • การตรวจทางภาพ เช่น อัลตราซาวด์หรือ MRI ในกรณีที่มีความเสี่ยงต่อภาวะแทรกซ้อน
    ขั้นตอนการตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    ขั้นตอนการตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • การปรึกษาแพทย์ แพทย์จะสอบถามประวัติสุขภาพ และพฤติกรรมเสี่ยง เช่น การมีคู่นอนหลายคน หรือการมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ป้องกัน
    • การเตรียมตัวก่อนการตรวจ หลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์หรือการใช้ยารักษาเฉพาะที่ในช่วง 24 ชั่วโมงก่อนการตรวจ เพื่อความแม่นยำของผลตรวจ
    • การเก็บตัวอย่าง ตัวอย่างเลือด ปัสสาวะ หรือสารคัดหลั่งจะถูกเก็บเพื่อส่งตรวจในห้องปฏิบัติการ
    • การรอผลตรวจ ระยะเวลาขึ้นอยู่กับประเภทของการตรวจ โดยทั่วไปใช้เวลา 1-7 วัน
    • การแจ้งผล และคำแนะนำ หากผลตรวจพบเชื้อ แพทย์จะให้คำแนะนำเกี่ยวกับการรักษา และการป้องกันการแพร่เชื้อ

    การป้องกันหลังการตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • ปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ รับการรักษาอย่างต่อเนื่องตามที่แพทย์สั่ง
    • การแจ้งคู่นอน หากพบว่าติดเชื้อ ควรแจ้งคู่นอนเพื่อเข้ารับการตรวจและรักษา
    • การใช้ถุงยางอนามัย ป้องกันการติดเชื้อเพิ่มเติมหรือการแพร่กระจายเชื้อ
    • ตรวจสุขภาพเป็นประจำ ควรตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อย่างน้อยปีละครั้ง โดยเฉพาะในกลุ่มที่มีความเสี่ยงสูง

    อ่านบทความอื่น ๆ เพิ่มเติม

    การตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์เป็นขั้นตอนสำคัญที่ช่วยให้คุณดูแลสุขภาพของตนเอง และคู่ครอง การตรวจพบโรคในระยะแรกช่วยลดผลกระทบและป้องกันการแพร่กระจายได้อย่างมีประสิทธิภาพ อย่าละเลยการตรวจสุขภาพเป็นประจำ และควรปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัด เพื่อให้คุณสามารถใช้ชีวิตอย่างมั่นใจและมีสุขภาพที่ดีในระยะยาว

  • STI/STD คืออะไร? ทุกเรื่องที่ควรรู้เพื่อป้องกัน และดูแลตัวเอง

    STI/STD คืออะไร? ทุกเรื่องที่ควรรู้เพื่อป้องกัน และดูแลตัวเอง

    โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ (STI หรือ STD) คือ กลุ่มโรคที่สามารถแพร่เชื้อผ่านการมีเพศสัมพันธ์ทั้งทางช่องคลอด ทวารหนัก หรือปาก โรคเหล่านี้สามารถเกิดได้จากเชื้อแบคทีเรีย ไวรัส เชื้อรา หรือปรสิต และเป็นปัญหาสุขภาพที่สำคัญทั่วโลก การเข้าใจ และตระหนักถึงวิธีการป้องกัน และดูแลตัวเองจึงเป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยลดความเสี่ยง และรักษาสุขภาพทั้งกาย และใจให้แข็งแรง

    STI:STD คืออะไร? ทุกเรื่องที่ควรรู้เพื่อป้องกัน และดูแลตัวเอง


    STI/STD คืออะไร?

    STI (Sexually Transmitted Infections) และ STD (Sexually Transmitted Diseases) มีความหมายใกล้เคียงกัน แต่มีความแตกต่างเล็กน้อย

    • STI การติดเชื้อที่เกิดจากการมีเพศสัมพันธ์ ซึ่งบางครั้งอาจไม่มีอาการแสดง เช่น การติดเชื้อ HPV ที่ไม่มีหูดปรากฏ
    • STD โรคที่เกิดจากการติดเชื้อจากการมีเพศสัมพันธ์ เช่น หนองในแท้ ซิฟิลิส หรือเริมที่อวัยวะเพศ ซึ่งแสดงอาการชัดเจน

    ตัวอย่างของโรคในกลุ่มนี้ ได้แก่

    • โรคที่เกิดจากแบคทีเรีย: หนองในแท้ หนองในเทียม ซิฟิลิส
    • โรคที่เกิดจากไวรัส: เริมที่อวัยวะเพศ หูดหงอนไก่ เอชไอวี
    • โรคที่เกิดจากปรสิต: พยาธิในช่องคลอด

    การแพร่กระจายของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ 

    โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์  สามารถแพร่กระจายได้หลายวิธี

    • การมีเพศสัมพันธ์โดยไม่มีการป้องกัน ทั้งทางช่องคลอด ทวารหนัก หรือปาก
    • การสัมผัสสารคัดหลั่ง เช่น น้ำอสุจิ ตกขาว เลือด
    • การสัมผัสผิวหนังที่มีรอยโรค เช่น เริมที่อวัยวะเพศหรือหูดหงอนไก่
    • การใช้เข็มฉีดยาร่วมกัน โดยเฉพาะในกลุ่มผู้ใช้ยาเสพติด
    • การแพร่เชื้อจากแม่สู่ลูก ในระหว่างการตั้งครรภ์ การคลอด หรือการให้นมบุตร

    อาการของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ 

    อาการของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์  อาจแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับชนิดของโรค โดยอาการที่พบบ่อย ได้แก่

    • ปัสสาวะแสบขัดหรือมีหนอง
    • อาการคัน ผื่น หรือตุ่มน้ำบริเวณอวัยวะเพศ
    • แผลบริเวณอวัยวะเพศ หรือรอบปาก
    • ตกขาวผิดปกติ เช่น มีกลิ่นเหม็น สีเปลี่ยนแปลง
    • อาการปวดในอุ้งเชิงกรานหรือปวดขณะมีเพศสัมพันธ์

    การวินิจฉัยโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • การตรวจร่างกาย แพทย์จะตรวจอาการ และสอบถามประวัติสุขภาพ และพฤติกรรมเสี่ยง
    • การตรวจทางห้องปฏิบัติการ การตรวจเลือด ตรวจปัสสาวะ หรือการเก็บตัวอย่างจากอวัยวะเพศ
    • การตรวจเพิ่มเติม เช่น การตรวจ Pap smear ในผู้หญิงเพื่อตรวจหาเชื้อ HPV

    การรักษาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • เชื้อแบคทีเรีย และปรสิต ใช้ยาปฏิชีวนะหรือยาฆ่าเชื้อ เช่น การรักษาหนองในแท้ ซิฟิลิส หรือพยาธิในช่องคลอด
    • เชื้อไวรัส ใช้ยาต้านไวรัส เช่น การรักษาเริม เอชไอวี หรือ HPV
    • การปฏิบัติตัวระหว่างการรักษา
      • หลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์จนกว่าการรักษาจะเสร็จสมบูรณ์
      • แจ้งคู่ครองหรือคู่นอนเพื่อรับการตรวจ และรักษา
    ผลกระทบจากโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ หากไม่ได้รับการรักษา


    ผลกระทบจากโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ หากไม่ได้รับการรักษา

    หากไม่ได้รับการรักษาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์  อาจส่งผลกระทบร้ายแรง เช่น

    • ภาวะมีบุตรยาก จากการอักเสบในอุ้งเชิงกรานในผู้หญิง หรือผลกระทบต่อระบบสืบพันธุ์ในผู้ชาย
    • การติดเชื้อรุนแรง เช่น การติดเชื้อในกระแสเลือดที่อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต
    • การแพร่กระจายเชื้อ สู่คู่ครอง หรือทารกในครรภ์
    • ภาวะเรื้อรัง เช่น โรคเอดส์ในผู้ติดเชื้อเอชไอวี

    การป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • ใช้ถุงยางอนามัย ใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้งเมื่อมีเพศสัมพันธ์
    • ตรวจสุขภาพเป็นประจำ ตรวจหาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ เป็นระยะเพื่อป้องกันการแพร่กระจาย
    • จำกัดจำนวนคู่นอน ลดความเสี่ยงโดยการมีคู่นอนเพียงคนเดียวที่ปลอดภัย
    • รับวัคซีน เช่น วัคซีน HPV และวัคซีนตับอักเสบบีช่วยลดความเสี่ยงของโรคบางชนิด
    • หลีกเลี่ยงสารเสพติด ลดความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับการใช้ยาเสพติดหรือแอลกอฮอล์
    • การสื่อสารกับคู่ครอง พูดคุยเกี่ยวกับประวัติสุขภาพ และการป้องกันโรคร่วมกัน

    การดูแลตัวเอง เมื่อเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

    • ปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ รับประทานยาตามที่แพทย์สั่งให้ครบถ้วน และตรงเวลา
    • หลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์ หลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์จนกว่าจะรักษาหายสนิท เพื่อลดความเสี่ยงในการแพร่เชื้อ
    • แจ้งคู่ครองหรือคู่นอน ให้คู่ครองหรือคู่นอนทราบสถานะของโรค และเข้ารับการตรวจรักษา
    • ดูแลสุขภาพร่างกาย และจิตใจ รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ ดื่มน้ำมากๆ และพักผ่อนให้เพียงพอ หลีกเลี่ยงความเครียด และหาเวลาผ่อนคลายเพื่อเสริมสร้างสุขภาพจิต
    • ป้องกันการติดเชื้อเพิ่มเติม หลีกเลี่ยงการใช้ของส่วนตัวร่วมกับผู้อื่น เช่น ผ้าเช็ดตัว หรือของมีคม

    อ่านบทความอื่น ๆ เพิ่มเติม

    โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ เป็นปัญหาสุขภาพที่สามารถป้องกันได้ด้วยความรู้ และการดูแลตัวเอง การใช้ถุงยางอนามัย ตรวจสุขภาพเป็นประจำ และหลีกเลี่ยงพฤติกรรมเสี่ยงเป็นสิ่งสำคัญ นอกจากนี้ การตรวจพบโรคในระยะแรก และได้รับการรักษาอย่างถูกต้องช่วยลดผลกระทบในระยะยาว การดูแลตัวเอง และคู่ครองเป็นกุญแจสำคัญในการรักษาสุขภาพที่ดี และป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

เราใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสิทธิภาพ และประสบการณ์ที่ดีในการใช้เว็บไซต์ของคุณ คุณสามารถศึกษารายละเอียดได้ที่ นโยบายความเป็นส่วนตัว และสามารถจัดการความเป็นส่วนตัวเองได้ของคุณได้เองโดยคลิกที่ ตั้งค่า

Privacy Preferences

คุณสามารถเลือกการตั้งค่าคุกกี้โดยเปิด/ปิด คุกกี้ในแต่ละประเภทได้ตามความต้องการ ยกเว้น คุกกี้ที่จำเป็น

Allow All
Manage Consent Preferences
  • Always Active

Save